domingo, 26 de febrero de 2012

Ruta de los Volcanes de la Garrotxa

Ruta circular de 11,1 km, de dificultad media-baja. Se viene desde Olot, por la carretera GI-524, en dirección a Santa Pau. Coincide con el sendero indicado como ruta 1 (en rojo) en los paneles informativos del Parque Natural de los Volcanes de la Garrotxa. Pasamos Can Blanc y Can Xel, donde hay aparcamientos, servicios del parque natural y accesos al mismo, así como bares y restaurantes, pero seguimos hasta el aparcamiento del volcán Santa Margarida.

Allí tenemos aseos y fuente a mano, si bien no están en el camino, sino en el llano junto al parking. Existen también paneles informativos de las diversas rutas senderistas.
El ascenso al volcán Santa Margarida tiene una pendiente moderada pero larga, con lo que hay que hacerlo con calma si no se tiene costumbre. Al llegar al cráter, la vegetación se abre y deja un claro campestre donde se ubica la pequeña ermita de Santa Margarida. Es muy recomendable descansar en la hierba y disfrutar de las flores y la gran variedad de mariposas (aunque cuidado con los niños, porque también hay muchas abejas y otros insectos).

Sendero circular del cráter de Santa Margarida (sendeiro circular do cráter de Santa Margarida).
Volvemos por donde descendimos hasta el cráter y al llegar al sendero que lo circunda, tomamos a la derecha. Al cabo de un rato bajamos toda la ladera del volcán. Ya en la zona de menor pendiente se abren pequeñas vistas a prados y cultivos con el volcán de Torrent de fondo. Cuando llegamos al plá de Secot, continuamos un tramo de carretera asfaltada entre cultivos y prados con caballos.

Continuando la carretera llegamos a Secot, donde está la iglesia de San Miguel y los restos de un castillo. Antes de llegar a este, existe un desvío marcado por un poste de madera que nos indica que sigamos en dirección a la Fageda d'en Jordá por la estrecha senda que se entrevé en la vegetación.
Este es el tramo más difícil de transitar, pues aparte de lo estrecho, existe un continuo lavado del terreno suelto de la senda, formándose socavones profundos incompatibles con el tránsito de personas con poca mobilidad, pues en algunos sitios deberemos ayudarnos de los brazos o saltar para avanzar, aunque no es necesario hacer nada peligroso, por lo que creo que es apropiado para niños a partir de 7-8 años.

Luego nos cruzamos con la carretera que viene de Can Xel y continuamos un rato por ella en dirección a la Fageda d'en Jordá. Esta ocupa una gran extensión, con lo que se está un buen rato disfrutando de su verdor y oscuridad. Es un ambiente de tranquilidad y misterio que se agradece enormemente en verano. También es muy recomendable visitarla en otoño, con los tonos amarillos y anaranjados relucientes de las hayas.

Salimos de la fageda en dirección al volcán del Croscat. Atravesamos la carretera de Olot por un paso subterráneo, dando al aparcamiento de Can Blanc, donde hay servicios y máquinas de “vending”. Aquí también hay paneles informativos y si es de nuestro agrado, podemos tomar el tractor-tren turístico al Croscat y Santa Pau.

La senda rodea el volcán del Croscat y podemos ver el área excavada en el mismo, que le hace parecer una singular tarta a la que le falta una porción. Hay un desvío para acercarse un poco más y ver la coloración y estratificación de las lavas.
Saliendo del Volcán volvemos a la carretera de Olot en dirección al aparcamiento donde iniciamos la ruta.


Volcán del Croscat desde la carretera (volcán do Croscat dende a estrada).
NOTAS:
1. Si esta ruta os parece muy larga, se puede ir a cualquiera de los aparcamientos y hacer pequeñas rutas a los sitios más interesantes: desde el parking de Can Blanc podemos ir a la fageda o al Croscat, y desde el parking de Santa Margarida, al cráter del mismo nombre.
 
2. El centro de interpretación de los volcanes está en Olot. Si os acercais hasta allí, aparte de un paseo por el casco urbano, os recomiendo hacer la ruta del Volcán Montsacopa. Comienza destrás del cementerio y es un paseo campestre de poco más de 1 hora.
3. Es muy recomendable una visita a Santa Pau, pueblo con carácter medieval muy pintoreso.
4. Y si os gusta la geología, no dejeis de pasar por Castelfollit de la Roca, impresionante con sus casas e iglesia asomando al vacío sobre una gran colada basáltica.
5. Algo más alejado, pero también en la Garrotxa, está el pueblo de Besalú, con su famoso puente medieval. No dejeis de verlo.


Ruta dos Volcanes de la Garrotxa

Ruta circular de 11,1 km, de dificultade media-baixa. Vense dende Olot, pola estrada GI-524, en dirección a Santa Pau. Coincide co sendeiro indicado como ruta 1 (en vermello) nos paneis informativos do Parque Natural de los Volcanes de la Garrotxa. Pasamos Can Blanc e Can Xel, onde hai aparcamentos, servizos do parque natural e accesos ao mesmo, así como bares e restaurantes, pero seguimos ata o aparcadoiro do volcán Santa Margarida.

Alí temos aseos e fonte a man, se ben non están no camiño, senon no chairo xunto ao parking. Exsiten tamén paneis informativos das diversas rutas sendeiristas.
O ascenso ao volcán Santa Margarida ten unha pendente modeirada pero longa, co que hai que facelo con calma se non tense costume. Ao chegar ao cráter, a vexetación ábrese e deixa un claro campestre onde ubícase a pequena hermida de Santa Margarida. É moi recomendable descansar na herba e disfrutares das flores e a grande variedade de bolboreta (ainda que coidado cos cativos, porque tamén hai moitas abellas e outros insectos).

Voltamos por onde descendimos ata o cráter e ao chegares ao sendero co circunda, tomamos á dereita. Ao cabo dun rato baixamos toda a ladeira do volcán. Xa na zona de menor pendente ábense pequenas vistas a prados e cultivos con volcán de Torrent de fondo. Cando chegamos ao plá de Secot, continuamos un tramo de estrada asfaltada entre cultivos e prados con cabalos.

Continuando a estrada chegamos a Secot, onde está a igrexa de San Miguel e os restos dun castelo. Antes de chegares a este, existe un desvío marcado por un poste de madiera que indícanos que sigamos en dirección á Fageda d'en Jordá pola estreita senda que entrevese na vexetación.
Este é o tramo máis difícil de transitares, pois aparte do estreito, existe un continuo lavado do terreo solto da senda, formándose socavóns profundos incompatibles co tránseto de persoas con pouca mobilidade, pois nalgúns sitios deberemos axudarnos dos brazos o saltar para avanzar, ainda que non é necesario faceres nada perigoso, polo que creo que é apropiado para nenos a partires de 7-8 anos. 

Fageda d'en Jordá
Logo cruzámonos coa estrada que ven de Can Xel e continuamos un rato por ela en dirección á Fageda d'en Jordá. Esta ocupa unha grande extensión, co que estase un bo anaco disfrutando do seu verdor e escuridade. É un ambinte de tranquilidade e misterio que agradécese enormemente en verán. Tamén é moi recomendable en outono, cos tons marelos e roxos das faias.

Saimos da fageda en dirección ao volcán do Croscat. Atravesamos a estrada de Olot por un paso soterrado, dando ao aparcadoiro de Can Blanc, onde hai servizos e máquinas de “vending”. Aquí tamén hai paneis informativos e, se é do nostro agrado, podemos tomar o tractor-tren turístico ao Croscat e Santa Pau.

A senda arrodea o Croscat e podemos ver a área escavada no mesmo, que faille semellar unha singular tarta á que fáltalle unha porción. Hai un desvío para achegarse un pouco máis e ver a coloración e estratificación das lavas.
Saindo do volcán voltamos á estrada de Olot en dirección al aparcadoiro onde iniciamos a ruta.


NOTAS:
1. Se esta ruta parécevos moi longa, pódese ir a cualqueira dos aparcadoiros e facer pequenas rutas aos sitios máis interesantes: dende o parking de Can Blanc podemos ir á fageda ou ao Croscat, e dende o parking de Santa Margarida, ao cráter do mesmo nome.
2. O centro de interpretación dos volcáns está en Olot. Se vos acercades ata alí, aparte dun paseo polo casco urbán, recoméndovos facer a ruta do volcán Montsacopa. Comenza tras do cemiterio e é un paseo campestre de pouco máis de 1 hora.
3. É moi recomendable unha visita a Santa Pau, pobo con carácter medieval moi pintoreso.
4. E se vos gusta a xeoloxía, non deixedes de pasares por Castelfollit de la Roca, impresionante coas súas casas e igrexa asomando ao baleiro sobre unha grande colada basáltica.
5. Algo máis alonxado, pero tamén na Garrotxa, está o pobo de Besalú, coa sua famosa ponte medieval. Non deixedes de velo.


domingo, 29 de enero de 2012

Dólmenes de Antequera


Se trata de un paseo tranquilo más que una ruta propiamente dicha. Son 1,5 km fáciles de andar.
A la entrada Noreste de Antequera, Málaga, existe un polígono industrial que deberemos atravesar hasta llegar al parque del Campo de los Tumulos. En el acceso del recinto, así como en la vía, hay aparcamientos suficientes.
Esta es una zona acotada donde se hallan dos dólmenes con sus túmulos, más un pequeño edificio de recepción de visitantes (que hace las veces de centro de interpretación mientras duran las obras de el que va a ser museo y demás) y en el que proporcionan las entradas, que son gratuitas. En él se proyecta un interesante documental que aconsejo ver. En la planta de abajo hay aseos.

Luego salimos a ver los dólmenes. En la ruta propuesta vamos primero a ver el de Menga, cuyas dimensiones interiores impresionan. Luego caminamos rodeando el túmulo y vamos al de Viera, llamado así por los hermanos Viera, sus descubridores. Terminamos la ruta paseando por el Parque, teniendo en perspectiva la Peña de los Enamorados (o El Indio, como se la llama comúnmente).

Para ver el tholos de El Romeral debemos coger el coche, pues hay que pasar todo el polígono industrial. En la entrada que se nos facilita viene un pequeño planito de cómo llegar. Está a unos 3 km y lamentablemente, no tenemos una forma segura de llegar andando.

Interior del dólmen de Menga, Antequera.
Dolmen de Menga: Sepulcro de corredor cuya cámara alargada, sensiblemente ovalada y muy amplia, tiene 3 pilares centrales. En su interior hay un pozo de casi 20m de profundidad.
Su eje apunta hacia la Peña de los Enamorados.

Dolmen de Viera: Sepulcro de corredor que termina con una pequeña cámara a la que se accedía a través de una perforación en una única losa. Está orientado a levante.

Tholos de El Romeral: Sepulcro de corredor que lleva a una cámara amplia con falsa cúpula, y con una camarita dando a esta con el mismo modelo constructivo. Su eje apunta hacia la formación kárstica de El Torcal. También es conocido como Cueva del Romeral.



NOTAS:
1. Recordad que no está permitido subir encima de los túmulos. Se visita el dólmen o el tholos y el túmulo del mismo, se rodea.
2. Esta visita puede completarse con un paseo por el Centro de Antequera y con una ruta por el Torcal. Para ver todo ello, os aconsejo un par de días completos y apasionantes.
3. No se necesita ninguna indumentaria especial.


Dólmenes de Antequera

Trátase dun paseo tranquilo máis que dunha ruta propiamente dita. Son 1,5 km fáciles de andar. Á entrada Norleste de Antequera, Málaga, existe un polígono industrial que deberemos atravesar ata chegar ao parque del Campo de los Túmulos. No acceso do recinto, así como na vía, hai aparcadoiros suficintes.
Ista é unha zona acoutada onde atópanse dous dolmens cos seus túmulos, máis un pequeño edificio de recepción de visitantes (que fai as veces de centro de interpretación namentres duran as obras do que vai ser o museo e demáis) e no que proporcionan as entradas, que son de balde. Nel proxeéctase un documental que aconsello ver. Naplanta de embaixo hai aseos.

Logo saímos a ver os dolmens. Na ruta proposta imos primeiro a ver o de Menga, cuias dimensións interiores impresiónannos. Logo camiñamos arrodeando o túmulo e imos ao de Viera, chamado así polos irmáns Viera, os seus descubridores. Rematamos a ruta paseando polo Parque, tendo en perspectiva a Peña de Los Enamorados (ou El Indio, como se a chama comúnmente).

Cámara del tholos de El Romeral (cámara do tholos de El Romeral)
Para ver o tholos de El Romeral debemos coller o coche, pois hai que pasar todo o polígono industrial. Na entrada que facilítasenos ven un pequeño planito de cómo chegar. Está a uns 3 km e lamentablemente, non temos forma segura de chegares andando.

Dolmen de Menga: Sepulcro de corredor cuia cámara alongada, sensiblemente ovalada e moi ampla, ten 3 km centrais. No seu interior hai un pozo de casi 20 m de profundidade. 
O seo eixo apunta hacia a Peña de los Enamorados.

Dolmen de Viera: Sepulcro de corredos que remata cunha pequena cámara á que accedíase a través dunha perforación nunha única lousa. Está orientado a levante.

Tholos de El Romeral: Sepulcro de corredor que leva a unha cámara con falsa cúpula, e cunha camarita dando a ista co mesmo modelo construtivo. O seu eixo apunta cara á formación kárstica de El Torcal. Tamén é coñecido como Cueva del Romeral.

NOTAS:
1. Lembrade que non está permitido subir enriba dos túmulos. Visítase o dólmen ou o tholos e o túmulo do mesmo, arrodéase.
2. Esta visita pode completarse cun paseo polo centro de Antequera e cunha ruta por El Torcal. Para ver todo elo, aconséllovos un par de días completos e apaixoantes.
3. Non se precisa ningunha indumentaria especial.

miércoles, 25 de enero de 2012

Ruta por El Torcal de Antequera



ruta corta (imagen google earth)



Ruta fácil, circular, de 1,8 km. En un lateral del aparcamiento, algo oculto, se indica el inicio de la misma. Existe otra, coincidente en parte con esta, que es el doble de larga, y muy apetecible si se tiene tiempo o no amenaza nieve.
Es un paseo descansado, aunque a veces vas por rocas sobre las que discurre el sendero, por lo que es esencial llevar un calzado muy estable y ver bien dónde se pisa. Aún así, no es peligrosa, y es aconsejable y divertida con niños, pues es una lección de geología muy instructiva.

El Torcal es una formación kárstica de gran interés e incomparable belleza, en la que el agua (al filtrarse en las grietas y helarse), la nieve y el viento, con el paso de los siglos, han erosionado las rocas consiguiendo formas imposibles e inquietantes; algunas parece que se van a derrumbar en cualquier momento, y en otras, simplemente, creemos estar en un decorado o en otro planeta (según la imaginación de cada uno).
La fascinación por El Torcal ya existía hace miles de años, así, en Antequera, el tholos de El Romeral está orientado hacia él, concretamente al Camorro de Siete Meses, su pico más alto.

Vista parcial El Torcal de Antequera, Málaga

Se puede subir en coche desde Antequera, si bien, si vamos por la mañana, hay un paso de control donde deberemos dejarlo y continuar en autobús o andando. Aunque está marcado como ruta (lineal, de unos 3,4 km) debido a la pendiente del ascenso, si no se está acostumbrado, os recomiendo coger el autobús, que cuesta sobre 1,50 € e incluye ida y vuelta. El autobús pasa cada 15 minutos, y caben entre 15-20 personas.
De todas formas, a las 15:00 abren la barrera y ya podemos subir en vehículo.

NOTAS:
1. Estamos a considerable altitud, con lo que son probables las nevadas en invierno. Además, hay días donde sopla el aire con mucha fuerza. Son aconsejables gafas de sol envolventes, así como gorro y guantes.
2. Si el día es despejado, el sol también incide con gran intensidad aunque sea invierno, así que considero muy interesante que llevemos varias capas de ropa y que la última sea una camiseta con la que poder quedarnos al sol.
3. Para cualquier época, llevad protección solar para piel y labios, sobre todo para los niños.
4. Indico también como ruta la conexión El Torcal – Antequera, por una carretera de montaña muy atractiva, y en la que es normal ver ciclistas entrenando ascensos moderados. En invierno, no subirla sin llevar cadenas.


Ruta por El Torcal de Antequera

Ruta fácil, circular, de 1,8 km. Nun lateral do aparcadoiro, algo aculto, indícase o inicio da mesma. Existe outra, coincidinte en parte con ista, que é o dobre de longa, e moi apetecible se tense tempo ou non amenaza a neve.
Éun paseo descansado, aínda que ás veces vas por rochas sobre asque discorre o sendeiro, polo que é esencial levar un calzado moi estable e ver ben ónde se pisa, Aínda así, non é perigosa, e é aconsellable e divertida con nenos, pois é unha lección de xeoloxía moi instrutiva.

El Torcal é unha formación cárstica de grande interese e incomparable beleza, na que a auga (ao filtrarse nas gretas e xearse), a neve e o vento, co paso dos séculos, erosionaron as rochas conseguindo formas imposibles e inquedantes; algunhas semellan que vanse a derrumbar en calqueira momento, e outras, simplemente, cremos estar nun decorado ou noutro planeta (segundo a imaxinación de cada un).
A fascinación por El Torcal xa existía fai miles de anos, así, en Antequera, o tholos de El Romeral, está orientado cara él, concretamente ao Camorro de Siete Meses, o seu pico máis alto.


Vista parcial de El Torcal de Antequera, Málaga
Pódese subir en coche dende Antequera, se ben se imos pola mañá, hai un paso de control con barreira onde deberemos deixalo e continuar en autobús ou andando. Aínda que está marcado como ruta (lineal, de uns 3,4 km) dado a pendente do ascenso, se non estase acostumado, recoméndovos coller o o autobús, que custa sobre 1,50 € e inclúe ida e volta. O autobús pasa cada 15 minutos, e collen entre 15-20 persoas.
De todos xeitos, ás 15:00 abren a barreira e xa podemos subir no vehículo.

NOTAS:
1. Estamos a considerable altitude, co que son probables as nevaradas en inverno. Ademáis, hai días onde sopra o aire con moita forza. Son aconsellabes gafas de sol envolvintes, así coma gorro e lubas.
2. Se o día é despexado, o sol tamén incide con grande intensidade ainda que sexa inverno, así que considero moi interesante que levemos varias capas de ropa e que a última sexa unha camiseta coa que poder quedarnos ao sol.
3. Para calqueira época, levade protección solar para pel e beizos, sobre todo para os nenos.
4. Indico tamén como ruta a conexión El Torcal – Antequera, por unha estrada de montana moi atractiva, e na que é normal ver ciclistas entrenando ascensos moderados. No inverno, non subirla sen levar cadeas.

jueves, 12 de enero de 2012

Ruta de las Hoces de Vegacervera


El río Torío discurre por una garganta de roca caliza que llega a 500 m de altura, con un paso inferior de menos de 10m en algunos tramos. La erosión dio lugar a formas interesantes y a un paraje de gran belleza.

Tenemos dos recorridos para disfrutar de las Hoces: por un lado, una ruta senderista que sale cerca del camping de Vegacervera y que discurre junto al río, buena parte de ella por un antiguo canal, o por la carretera LE311 desde Vegacervera, ya sea caminando, en bici o en vehículo. Tras el primer puente en uso, ambas se juntan. 

Hoces de Vegacervera
La senderista es una ruta muy fácil, lineal, de unos 3,2 km, que termina a la entrada del pueblo de Felmín, en el restaurante "El Pescador", si bien podemos dar la vuelta antes, cuando nos cruzamos el cartel (final) de las Hoces, y ya elegiremos si volver por la carretera o por la ruta del canal.

Para los que quieran hacerla en bici, o los que van en coche o moto, comento que hay algunos pequeños sitios donde caben uno o dos coches junto a la carretera en los que podemos parar y disfrutar de las vistas de forma segura.

NOTAS:
Esta ruta podemos hacerla desde el coche cuando vamos a visitar la Cueva de Valporquero, pero recomiendo pararse un poco al recorrerla, pues tanto es el reclamo de la cueva, que pasamos de disfrutar la garganta por la ansiedad de llegar a nuestro destino principal.

Ruta polas Hoces de Vegacervera

O río Torío discorre por unha garganta de rocha caliza que chega a 500 m de altura, cun paso inferior de menos de 10 m nalgúns tramos. A erosión deu lugar a formas interesantes e a unha paraxe de gran beleza.

Entorno de Felmín



Temos dous percorridos pra desfrutares das Hoces: por un lado, unha ruta sendeirista que sale preto do camping de Vegacervera e que discorre xunto ao río, boa parte dela por unha antiga canle, ou pola estrada LE311 dende Vegacervera, xa sexa camiñando, en bici ou en vehículo. Trala primeira ponte en uso, ambas xúntanse.

A sendeirista é unha ruta moi fácil, lineal, duns 3,2 km, que remata na entrada do pobo de Felmín, no restaurante "El Pescador", se ben podemos dar a volta antes, cando cruzámonos co cartel (final) das Hoces, e xa elixiremos se voltar pola estrada ou pola canle.

Para os que queiran facela en bici, ou os que van en coche ou moto, comento que hai algúns pequenos sitios onde caben un ou dos coches xunto á estrada nos que poidemos parar e desfrutar das vistas de forma segura.

NOTAS:
Esta ruta podemos facela dende o coche cando imos a visitar a cova de Valporquero, pero recomendo pararse un pouco en percorrela, pois tanto é o reclamo da cova, que pasamos de desfrutar la garganta pola ansiedade de chegar ao noso destino principal.

miércoles, 11 de enero de 2012

Cueva de Valporquero

Aparte de indicar rutas senderistas, ya sean cartografiadas o propias, voy a indicar también lugares ideales para hacer una excursión de un día.

En este caso, quiero hacer una reseña de la Cueva de Valporquero, en León. Ahora mismo está cerrada al público por la cantidad de agua que discurre por ella en invierno, y no abre hasta el 5 de marzo.


Tened ojo al programar el navegador, porque si poneis Valporquero, León, os lleva a Valporquero de Rueda y no es ese, sino Valporquero de Torío, municipio de Vegacervera. Para los que vayan desde León, hay que seguir la carretera LE311, que discurre paralela al río Torío, atravesando las Hoces de Vegacervera. Son 47 km contados desde León. Si se prefiere ir en bici, tened en cuenta que hay una buena pendiente hacia el final del trayecto, ya que la cueva está situada a más de 1300 m de altitud.

Sala de las Maravillas (Sala das Maravillas).




Se trata de una gran cavidad cárstica que tiene uno de los recorridos visitables más largos de Europa, aproximadamente 1,3 km, si bien el complejo de galerías es mucho mayor y en varios niveles. Aparte de varias salas y galerías de gran interés y belleza, posee cursos de agua estacionales, con un gran lago y cascadas (la de la Sala de las Maravillas es impresionante). Por ello, si bien la mayoría de la gente la visita en verano, es muy recomendable verla en primavera y en otoño, ya sea con el agua del deshielo o de las primeras lluvias.

Aconsejo hacer la visita "especial" y no la "normal", para poder ver toda la cueva. La diferencia de precio compensa, pues con una ves casi el doble de salas y recorridos que con la otra. Pongo abajo el enlace a la web de la Diputación de León, con tarifas, horarios y, muy interesante, lo que se puede ver por el entorno, incluyendo rutas y senderos.

NOTAS:
1. La temperatura interior es de unos 7º constante todo el año, así que hay que ir abrigados y con calzado cómodo y caliente. La humedad es del 90-99%.
2. El recorrido se hace en grupo y con un guía. Se tarda 1h en la visita normal y 1,5h en la especial.
3. No se permiten las fotos con flash, ni llevar trípode. Las fotos se harán sobre la marcha, y rapidito, pues el grupo no puede detenerse ya que la luz se va apagando por tramos según salimos de cada sala.
4. La ruta que indico en el enlace no es tanto para hacerla andando o en bici, como para ver el recorrido que hay que hacer desde la LE311.
Ver también la ruta de las Hoces de Vegacervera, que no es sino el tramo anterior al desvío de Felmín, en el que recomiendo parar en alguno de los puentes (hay un par de pequeños sitios para dejar el coche un rato) y disfrutar del paisaje.
5. Para comer, hay mesas en el entorno de la cueva para una comida mochilera - campestre, así como un bar restaurante.


Cova de Valporquero

Ademáis de indicares rutas sendeiristas, xa sexan cartografiadas ou propias, vouvos indicar tamén lugares ideais para facer unha excursión dun día.

Neste caso, quero facer unha reseña da Cova de Valporquero, en León. Agora mesmo está pechada ao público pola cantidade de auga de discorre por ela en inverno, e non abre ata o 5 de marzo.

Tede ollo ao programar o navegador, porque de poñedes Valporquero, León, lévavos a Valporquero de Rueda e non é ese, senon Valporquero de Torío, concello de Vegacervera. Para os que vaian dende León, hai que seguir a estrada LE311, que discorre paralela ao río Torío, atravesando as Hoces de Vegacervera. Son 47 km contados dende León. Se se prefire ir na bici, tede en conta que hai unha boa pendente hacia o final do traxecto, xa que a cova está situada a máis de 1300 m de altitude.

Trátase dunha gran cavidade cárstica que ten un dos percorridos visitables máis longos de Europa, aproximadamente 1,3 km, se ben o complexo de galerías é moito meirande e en varios niveis. Aparte de varias salas de grande interese e beleza, posúe cursos de auga estacionais, cun grande lago e fervenzas (a da Sala das Maravillas é impresioante). Por elo, se ben a maioría da xente visítaa no verán, é moi recomendable vela en primaveira e en outono, xa sexa coa auga do desxeo ou das primeiras choivas.

Boca de la cueva (Boca da cova).







Aconsello facer a visita “especial” e non a “normal”, para poderes ver toda a cova. A diferencia de prezo compensa, pois cunha ves case o dobre de salas e percorridos que coa outra. Poño abaixo o enlace á web da Diputación de León, con tarifas, horarios e, moi interesante, o que podemos ver polo entorno, incluíndo rutas e sendeiros.

NOTAS:
1. A temperatura interior é duns 7º constante todo o ano, así que hai que ir abrigados e con calzado cómodo e quente. A humedade é do 90-99%.
2. O percorrido faise en grupo e cun guía. Tárdase 1h na visita normal e 1,5h na especial.
3. Non se permiten as fotos co flash, nin levar trípode. As fotos faranse sobre a marcha, e rapidiño, pois o grupo non pode deterse xa que a luz vaise apagando por tramos segundo saimos de cada sala.
4. A ruta que indico no enlace non é tanto para facela andando ou en bici, como para ver o percorrido que hai que facer dende a LE311. 
Ver tamén a ruta das Hoces de Vegacervera, que non ése non eo tramo anterior ao desvío de Felmín, no que recomendo parar nalgunha das pontes (hai un par de pequenos sitios para deixar o coche un anaco) e disfrutar da paisaxe.
5. Para comer, hai mesas no entorno da cova para unha comida mochilera - campestre, así coma un bar restaurante. 

domingo, 8 de enero de 2012

Ruta de los acantilados de Punta Frouxeira


Ruta muy fácil, pero hay que tener cuidado si se tiene vértigo, pues en varios sitios los acantilados están cortados en vertical. Lo propuesto son unos 2 km, con poco desnivel, y aunque hay una zona algo más pronunciada, puede hacerse con calma, dando un tranquilo paseo. No recomiendo hacerla con temporal, aunque sí en un día con cierto oleaje, que le da más vistosidad a los acantilados casi negros.


Faro de Punta Frouxeira






Desde el faro se pueden seguir varios caminos de tierra que se acercan a los acantilados y a las instalaciones militares. Si queremos visitar estas, cosa recomendable y para la que no se precisa linterna (aunque vendría bien si se tuviera) la única entrada al complejo enterrado está en la boca del túnel, del lado opuesto a las aberturas existentes al acantilado, ya que a esos miradores no se puede bajar desde la zona superior donde nos encontramos.
 


 
Aunque se ha trazado una ruta, lo mejor es acercarse hasta el faro, aparcar (la explanada es amplia) y seguir caminando por los senderos existentes, explorando por nuestra cuenta, que siempre es más entretenido. También en bici de montaña, pero cuidado con las zonas de arena.
 

NOTAS:  
1. No es necesario llevar indumentaria especial, salvo un calzado cómodo y que no resbale. El resto, dependerá de las inclemencias meteorológicas. En verano, incluso se podría hacer con el bañador y las chanclas. 
2. No ir si hay aviso de temporal y, de todas formas, siempre tened cuidado con acercarse demasiado al borde, pues es un paraje agreste y bello, y por supuesto, no hay un área acotada y con barandillas. 
3. Si se hace en verano, se puede completar la excursión con unas horas en las playas del entorno, especialmente la de a Frouxeira (playa de Valdoviño) y la de O Río (playa de Meirás).




Ruta dos cantís de Punta Frouxeira

Ruta moi fácil, pero hai que ter coidado se se ten vértigo, pois en varios sitios os cantís están cortados en vertical. O proposto son uns 2 km, con pouco desnivel, e ainda que hai unha zona algo máis pronunciada, pode facerse con calma, dando un tranquilo paseo. Non recomendo facela con temporal, aínda que sí nun día de certo oleaxe, que dalle máis vistosidade aos cantís case negros.


Vista desde la playa de O Río (Vista dende a praia do Río).
Dende o faro pódense seguir varios camiños de terra que achéganse aos cantís e as instalacións militares. Se queremos visitar estas, cousa recomendable e para a que non se precisa lanterna (ainda que vería ben se se tuviera) a única entrada ao complexo soterrado está na boca do túnel, do lado oposto ás aberturas existintes ao cantil, xa que a esos miradores non se pode baixar dende a zona superior onde nos atopamos.



Ainda que trazouse unha ruta, o millor é achegarse ata ao faro, aparcar (a explanada é ampla) e seguir camiñando polos sendeiros existintes, explorando pola nosa conta, que sempre é máis entretido. Tamén en bici de montaña, pero coidado coas zonas de area.
 
NOTAS:  
1. Non é necesario levar indumentaria especial, salvo un calzado cómodo e que non esbare. O resto, dependerá das inclemencias meteorolóxicas. No verán, incluso poderíase facer co bañador e as chanclas.  
2. Non ir se hai aviso de temporal e, de todas as formas, sempre tede coidado con achegarse demasiado ao bordo, pois é unha paraxe agreste e bela, e por suposto, non hai unha área acotada e con varanda .  
3. Se faise no verán, pódese completar a excursión cunhas horas nas praias do entorno, especialmente a da Frouxeira (praia de Valdoviño) e a do Río (praia de Meirás).

sábado, 7 de enero de 2012

Ruta O Roxal - Cascada del Belelle


Ruta lineal muy fácil para hacer en un ratito libre por el entorno de Ferrol, ya sea caminando o en bicicleta. El recorrido es casi sin pendiente, y son 3,5km sumando ida y vuelta.
Se puede hacer desde Xubia o desde Neda, en ambos cogiendo un desvío hacia al pueblo de O Roxal. Hasta él, las carreteras son buenas, y ya en el, está indicada la dirección hasta a la cascada del Belelle.

Yo os recomiendo dejar el coche delante del pazo de Isabel II, en la salida del pueblo, pero procurad dejarles un paso al mismo. Cabrán unos 5 coches, no más.
Desde aquí, es seguir la carretera hasta la central hidroeléctrica. No hay desvíos ni posibilidad de equivocarse. Pasaremos por el molino de Barcia, donde hay un pequeño azud y unas mesas exteriores, y en breve llegaremos a la central, que está en funcionamiento.
Aquí cruzamos el puente cara el edificio, y caminamos por su lado hasta llegar a un cartel que nos indica cómo llegar a los miradores de la cascada. Lo más recomendable es el de la cota más baja, pues llega casi hasta el pie de la misma. Este es el que describe una curva, pues el otro sube a un mirador más elevado.

NOTAS:
1. Llevad un calzado cómodo y que no resbale, y chubasquero, si quereis acercaros a las inmediaciones de la cascada. Acercarse es arriegado para personas de poca movilidad y para niños pequeños.
2.  Este río separa los municipios de Neda e Fene, así que si buscais información adicional, la encontrareis en ambos sitios.
 

Cascada del Belelle desde el acceso.
Fervenza do Belelle dende o acceso.






Ruta O Roxal - Fervenza do Belelle

Ruta lineal moi fácil para facer nun ratiño libre polo entorno de Ferrol, xa sexa camiñando ou en bicicleta. O percorrido é case sen pendente, e son 3,5 km sumando ida e volta.
Pódese ir dende Xubia ou dende Neda, en ambos collendo un desvío cara o pobo do Roxal. Ata él, as estradas son boas, e xa nel, está indicada a dirección ata a fervenza do río Belelle.
 
Eu recoméndovos deixar o coche diante do acceso ao pazo de Isabel II, na saída do pobo, pero procurade deixarlle un paso ao mesmo. Collerán uns 5 coches, non máis.
Dende aquí, é seguir a estrada ata a central hidroeléctrica. Non hai desvíos nin posibilidade de trabucarse. Pasaremos polo muíño da Barcia, onde hai un pequeno azud e unhas mesas exteriores, e en breve chegamos á central, que está en funcionamento.
Aquí cruzamos a ponte cara ao edificio, e camiñamos polo seu carón ata chegar a un cartel que nos indica cómo chegar aos miradores da fervenza. O máis recomendable é o da cota máis baixa, pois chega case ata o pé da mesma. Este é o que describe unha curva, pois o outro sube a un mirador máis alonxado.

NOTAS:
1. Levade un calzado cómodo e que non esbare, e chubasqueiro, se queredes acercarvos ás inmediacións da fervenza. Achegarse é arriesgado para persoas de pouca movilidade e para cativos.
2.  Este río separa os concellos de Neda e Fene, así que se buscades información adicional, atoparédela nambolodous sitios.